Mar
3
8:30 PM20:30

03/03 - 20U30 : Saddie Choua - The Chouas, A Work in Progress - #Episode 1 (25’) en #Episode 3 (24’) + Nicole Van Goethem: Een Griekse Tragedie (1985, 7’) + Heiny Srour: The Singing Sheikh (1991, 10')

FOOD by Otark is SOLD OUT (19h) - TICKETS for the FILMPROGRAM still AVAILABLE (20h30)!

FOOD by Otark is SOLD OUT (19h) - TICKETS for the FILMPROGRAM still AVAILABLE (20h30)!

NL

Saddie Choua - The Chouas, A Work in Progress: #Episode 1 (25’) en #Episode 3 (24’)

Een oude foto van Saddie Choua’s vader en zijn vier broers ligt aan de basis van het werk ‘The Chouas – A Work in Progress’. Drie onder hen emigreerden, één keerde terug, twee broers bleven in Marokko. Vanuit dit autobiografisch element creëert Choua episodes waarin de vervreemding bij migrantenfamilies in Europa, de zelfportretten in de diaspora, de koloniale geschiedenis, en de schimmen van het thuisland worden afgetast. Autobiografische verhalen worden vermengd met geschiedenis, literatuur en populaire cultuur, de grenzen tussen fictie en non-fictie vervagen.

Een Griekse Tragedie (1985, 8’) door Nicole Van Goethem & Heiny Srour: The Singing Sheikh (1991, 10')

De animatiefilm ‘Een Griekse tragedie’ is het veelgeprezen debuut van Nicole Van Goethem. In de film zien we drie levende kariatiden die eeuwenlang een afbrokkelende tempel stabiel proberen te houden. Hun werk wordt steeds zinlozer. Met zachte humor toont de film begrip voor de menselijke zwakheden.

Saddie Choua kiest voor Visite een film uit het oeuvre van de Libanese filmmaakster Heiny Srour (°1945): 'The Singing Sheikh' (1991, 10').


EN

Saddie Choua - The Chouas, A Work in Progress: #Episode 1 (25’) en #Episode 3 (24’)

An old photo of Saddie Choua's father and his four brothers is the basis of the work ‘The Chouas - A Work in Progress’. Three of them emigrated, one returned, and two brothers stayed in Morocco. From this autobiographical element Choua creates episodes in which the alienation of migrant families in Europe, the self-portraits in the diaspora, the colonial histories, and the shadows of the homeland are scanned. Autobiographical stories are mixed with history, literature, and popular culture, so that the boundaries between fiction and non-fiction become blurred.

 

A Greek Tragedy (1985, 8’) by Nicole Van Goethem & A film  by  Heiny Srour

'A Greek Tragedy' is the critically acclaimed debut film animated by Nicole Van Goethem. In the film we see three living caryatids, which for centuries have been trying to keep a crumbling temple stable. Their work becomes meaningless. With a touch of humor, the film shows it’s understanding  for human weaknesses.

View Event →
Mar
2
8:30 PM20:30

02/03 - 20U30 : Herman Asselberghs - For Now (2017, 32’) + Mieriën Coppens - Carry on (2017, 12’) + Els Opsomer - 10th of November | 09:05 (2008, 14’)

FOOD by Otark is SOLD OUT (19h00) - Tickets for the FILMPROGRAM still available (20h30)!

FOOD by Otark is SOLD OUT (19h00) - Tickets for the FILMPROGRAM still available (20h30)!

NL

Herman Asselberghs - For Now (2017, 32’)

“In tijden van grote beroering komt de tijd tot stilstand.” (Walter Benjamin)

Een trage camerazwenking en een harde montagesprong zijn de centrale bewegingen in ‘For Now’. De film voltrekt zich in golven. Publieke plekken, parken en pleinen – Levinsky Park, Habima Square, Lion Square, Zucotti Park, Maximiliaanpark, Times Square – en pastorale landschappen aan de uiteinden van de Middellandse Zee komen en gaan. Varianten op gebeurtenissen: mensen wachten, passeren, leven hun levens, doden de tijd. Hier geen vluchtelingen in beeld, geen manifestanten of soldaten, geen spektakel. Een film naast de kwestie en naast de tijd, met de vinger op de kwesties van deze tijd.

 

Carry on door Mieriën Coppens (2017, 12’) & 10th of November | 09:05 ( 2008, 14’) door Els Opsomer

In ‘Carry On’ door Mieriën Coppens zien we enkelingen wachten, stilte wordt gehoord, een microscopische aandacht gaat door een vermoeide menigte. De film is bijna onhoorbaar omdat hij zich op stille figuren richt, hoewel hun strijd oorverdovend is.

‘10th of November | 9:05’ toont ons hoe Turkse burgers elk jaar op 10 november om stipt 09u05 hun activiteiten stil leggen om het overlijden van Mustafa Kemal Atatürk te herdenken.


EN

Herman Asselberghs - For Now (2017, 32’)

“In times of great turmoil, time comes to a standstill.” (Walter Benjamin)

The central two movements in ‘For Now’ are panoramic shots and firm, vertical edits. The film unfolds in waves. Locations appear, disappear, and come round again – Lewinsky Park, Maximilian Park, Habima Square, Lion Square, Zuccotti Park, Times Square or pastoral landscapes at opposite ends of the Mediterranean Sea. The actions are the same: people wait, pass by, kill time. No refugees in the picture here, no demonstrators or soldiers, no spectacle. It is a film running alongside events, alongside time. A contemporary film in the pure sense of the word - a way of being with time.

 

Carry On by Mieriën Coppens (2017, 12’) & 10th of November | 09:05 ( 2008, 14’) by Els Opsomer

In ‘Carry On’  by Mieriën Coppens we see individuals wait, silence is heard, a microscopic attention through a tired mass. If the film is almost mute it is because it focuses on silent figures, although their struggle is deafening.

‘10th of November | 9:05’ shows how Turkish citizens stopped their activities to commemorate the death Mustafa Kemal Atatürk every year on the 10th of November at 09h05.

View Event →
Mar
1
8:30 PM20:30

01/03 - 20U30: Edwin Carels - presentatie +vertoning ‘Homeless Movies’ (2016, 22’) + Vava - Vava's video (13’)

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

NL

Edwin Carels - Homeless Movies (2016, 22’): presentatie + kortfilms

“Een object is dood wanneer de levende blik erop is verdwenen.” (Chris Marker)

Edwin Carels doet onderzoek naar media-archeologie als methodologie. Hij vraagt kunstenaars om hun ‘levende blik’ op een archief of een bepaald item te werpen. Voor het project ‘Homeless Movies’ vroegen hij en Het Huis van Alijn zes jonge kunstenaars om uit een collectie home movies een nieuwe kortfilm te destilleren. De methodiek onderzoekt evoluties in beeldcultuur, identiteit, mediagebruik, geheugen, en de dynamiek tussen publieke en private context.

Met films van Mekhitar Garabedian, Eva Giolo, Katrin Kamrau, Jasper Rigole, Meggy Rustamova en Lisa Spilliaert.

 

Edwin Carels over ‘Vava's video’ door Vava (productiejaar onbekend, 13’)

“Het is via een mp4-formaat dat het lot van ‘Vava’, een in 2013 overleden man uit Eeklo, aan de oppervlakte kwam. Oorspronkelijk stond de opname op een VHS-band. Het verhaal van Vava blijft uiteraard een privé-geschiedenis, ook na zijn overlijden, maar deze ene videoband uit zijn nalatenschap verdient een publiek leven, als een intuïtieve mijmering over de kwetsbaarheid van elektronische home movies. Maar ook als een artefact vol referenties naar de geschiedenis van de audiovisuele media. En zelfs: als een spontaan staaltje mediakunst door een outsider artiest.”


EN

Edwin Carels - Homeless Movies (2016, 22’): presentation + shortfilms

"An object is dead when the living gaze on it has disappeared." (Chris Marker)

Edwin Carels conducts research into media archeology as a methodology. He asks artists to project their 'living gaze' on an archive or a specific item. For the 'Homeless Movies' project he and ‘Het Huis van Alijn’ asked six young artists to distil a new short film out of a collection of home movies. The methodology examines evolutions in visual culture, identity, media use, memory, and the dynamics between public and private contexts.

With films by Mekhitar Garabedian, Eva Giolo, Katrin Kamrau, Jasper Rigole, Meggy Rustamova and Lisa Spilliaert.

 

Edwin Carels on Vava’s video (year unknown, 13’) by Vava

“Through an mp4 format the fate of 'Vava', a man from Eeklo who died in 2013, surfaced. Originally, it was recorded on a VHS tape. The story of ‘Vava’ remains a private history, even after his death, but this one videotape from his inheritance deserves a public life, not only as an intuitive reverie about the vulnerability of electronic home movies but also as an artefact full of references to the history of the audiovisual media. And even: as a spontaneous piece of media art by an outsider artist."

View Event →
Feb
28
8:30 PM20:30

28/02 – 20U30 : Justine Cappelle - Maregrave (2017, 25’) + Pedro Almodóvar - Hable con ella (2002, 112’)

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

NL

Justine Cappelle - Maregrave (2017, 25’)

De zee sleurt alles mee wat op haar pad komt, traag veranderend in een kerkhof van verdronken zielen en een verzameling van menselijke objecten. Toekomstige generaties zullen niet gespaard worden: experts voorspellen een stijging van het zeeniveau. Steeds meer menselijk terrein wordt bedreigd om deel te worden van de groeiende verzameling van de zee. ‘Maregrave’ onderzoekt menselijk verval in het verleden om de potentiële dreiging van de stijgende zee beter te begrijpen.

 

Justine Cappelle over Hable con ella (2002, 112’) door Pedro Almodóvar

“De film die ervoor heeft gezorgd dat ik documentaire ben gaan studeren aan Ritcs School of Arts is 'Hable con ella' van Pedro Almodóvar. In zijn film maakt de regisseur plaats voor geloofwaardige en heel menselijke karakters. Eén van de vele redenen waarom Almodóvar mij inspireert, is de manier waarop hij ons onderdompelt in de Spaanse cultuur. ‘Hable con ella’ hielp me bij het vinden van een medium om mezelf uit te drukken.”


EN

Justine Cappelle - Maregrave (2017, 25’)

The sea takes along everything that comes on its path, slowly changing into a graveyard of sunken souls and a collection of human objects. Future generations will not be spared: several experts predict the rise of the sea level. More and more human territory is threatened to become part of the sea's increasing collection. This impressionistic documentary investigates signs of past human decay in order to understand the potential threat of a rising sea.

 

Justine Cappelle on Hable con ella (2002, 112’) by Pedro Almodóvar                               

“The film that ensured me to go study documentary at Ritcs School of Arts is 'Hable con ella' by Pedro Almodóvar. 'Hable con ella' made me realize, just at the right moment, that cinema is much more than the typical happy ending films. In his film Almodóvar portrays very convincing and human characters. One of the many reasons why Almodóvar inspires me, is in the way he immerses us in Spanish culture.”

View Event →
Feb
27
8:30 PM20:30

27/02 - 20U30 : Robin Vanbesien - Under These Words (Solidarity Athens 2016) (2017, 52’) + Ben Russell - Greetings to the ancestors (2015, 29’)

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

NL

Robin Vanbesien - Under These Words (Solidarity Athens 2016) (2017, 52’)

Drie acteurs gaan op pad in het Athene van 2016. Ze luisteren naar medeburgers die actief zijn in verschillende solidariteitsorganisaties: een ziekenhuis, een apotheek, een keuken, een school. Aan de hand van gesprekken leren we de sociale verbeelding van deze burgers kennen als een levende praktijk. In confrontatie met de Atheense realiteit verdwijnen de acteurs naar de achtergrond en worden ze toeschouwers van de alledaagse handelingen van burgers die aan een alternatieve samenlevingsstructuur bouwen. De ontmoetingen werden het leidmotief van de film. Het adagium van de sociale beweging ‘dicht bij elkaar’ - een originele Griekse uitdrukking die in het Nederlands wordt vertaald als ‘solidariteit’ - werd de motivatie voor een doelgerichte heuristische methode tijdens het filmproces, zowel praktisch als politiek.

 

Robin Vanbesien over Greetings to the ancestors (2014, 28’) van Ben Russell

“Ik vind de film van Ben Russell - die zich focust op een zeer verontrustende realiteit - erg inspirerend omwille van zijn voorstel voor een 'droomcinema'. Deze ‘droomcinema’ is gebaseerd op de manier waarop 'historische acteurs' reeds diep geworteld zijn in de goddelijke kracht van dromen. ‘Greetings to the ancestors’ slaagt erin een film te zijn die de veranderlijke sociale realiteit kan omvatten zonder deze te bezetten.”


EN

Robin Vanbesien - Under These Words (Solidarity Athens 2016) (2017, 52’)

Three actors go on a journey through Athens. They seek to listen to fellow-citizens engaged in different organisations of the grassroots solidarity movement: a clinic, a pharmacy, a kitchen, a school. In the course of many conversations, the social dreams of the citizens unfolds as a living continuity. In the encounter with the Athinians, the idea of superposing an allegorical fiction of the ancient Greek tragedy upon the social present of Athens 2016 crumbled. The actors fell silent and withdrew into the role of listeners to the practical consciousness of the citizens, or what is being lived through organizing a society parallel to the Greek state. The encounter became the film’s leitmotiv, and the social movement’s adage ‘close to each other’ – the original Greek expression for what is translated to English as ‘solidarity’ – turned into an incentive for our hands-on heuristic method during the film process, both practical and political.

 

Robin Vanbesien on Greetings to the ancestors (2014, 28’) by Ben Russell

“Ben Russell’s film, which is drawn from historical actors’ investment in the divine power of dreams is greatly inspiring in regards to its proposal of a ‘dream cinema’. ‘Greetings to the ancestors’ focuses on a very disturbing reality, it suggests a kind of film-embodiment that stays close to the transitional social reality it struggles with, but without occupying it.”

View Event →
Feb
26
8:30 PM20:30

26/02 - 20U30 : Sanaz Azari - Salaam Isfahan (2010, 59’) + Forough Farrokhzad - The House is Black (1962, 22’)

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

NL

Sanaz Azari - Salaam Isfahan (2010, 59’)

Onder het voorwendsel van het maken van portretten van voorbijgangers neemt de regisseur poolshoogte van Iran aan de vooravond van de herverkiezing van Mahmoud Ahmadinejad in juni 2009. De film portretteert een samenleving vóór, tijdens en na de verkiezingen, een korte droomperiode waarin verandering voelbaar wordt.

 

The House is Black (1962, 22’) door Forough Farrokhzad

Forough Farrokhzad is de meest gelezen Iraanse hedendaagse dichter en de bekendste vrouw in de Perzische literatuur. Farrokhzad werd geboren in Teheran in 1935, overleed op 32-jarige leeftijd en is tot op de dag van vandaag een grote inspiratiebron in poëzieminnend Iran. ‘The House is Black’ is haar eerste en enige film. Een tragische poëtische vertelling die een grote invloed heeft gehad op de moderne Iraanse cinema van Abbas Kiarostami en Mohsen Makhmalbaf, die vertelt over de levens en lichamen van mensen die tragisch misvormd zijn door lepra.


EN

Sanaz Azari - Salaam Isfahan (2010, 59’)

Under the pretext of making portraits of passers-by, the director checks upon the situation in Iran on the eve of the reelection of Mahmoud Ahmadinejad in 2009. The film portrays a society before, during and after the elections, a short dream period in which a change becomes tangible.

 

The House is Black (1962, 22’) by Forough Farrokhzad

Forough Farrokhzad is the most widely read Iranian contemporary poet, and the best-known woman in Persian literature. Farrokhzad was born in Tehran in 1935, she passed away at the age of 32 and is still a great inspiration in poetry-loving Iran today. 'The House is Black' is her first and only film. A tragic poetic narrative that has had a great influence on the modern Iranian cinema of Abbas Kiarostami and Mohsen Makhmalbaf, who talks about the lives and bodies of people who have been tragically deformed by leprosy.
 

View Event →
Feb
25
8:30 PM20:30

25/02 - 20U30 : Lisa Matthys en Katrijn Geeraert - Play! (2017, 19’) + Abbas Kiarostami - Ten (2002, 94’)

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

NL

Katrijn Geeraert & Lisa Matthys - Play! (2017, 19’)

‘Play!’ is een poëtische ode aan het vrije spel van kinderen. Het werk toont spelende kinderen in drie verschillende zones: ruraal (IJsland), stedelijk (Brussel) en conflict (Palestina). Als trilogie onderzoekt het werk hoe kinderen de ruimte die ze hebben en alles wat ze erin kunnen vinden gebruiken. Van de weidse natuur over een dichtbevolkte stadswijk tot een 'tijdelijk' vluchtelingenkamp. Hoe nemen de kinderen deze plekken over met hun spel? Fungeert het spel als spiegel van hun dagelijkse realiteit? ‘Play!’ is niet alleen een hommage maar ook een pleidooi voor meer vrij spel in onze overgestructureerde samenleving.

 

Katrijn Geeraert & Lisa Matthys over Ten (2002, 94’) door Abbas Kiarostami

“‘Ten’ was een van de eerste werken die ons toonde dat films geen klassieke vorm moeten aannemen om van begin tot eind te boeien. Kiarostami slaagt erin je, met een eenvoudige blik op het dagelijks leven, te raken. Zowel in je hoofd, als in je hart.

Je stapt de auto, en daarmee ook het leven van een Iraanse vrouw, binnen. Wanneer je daar anderhalf uur later weer uitkomt, heb je zoveel gezien en beleefd van wat het leven is: ontroering, verontwaardiging, schoonheid, lelijkheid, verdriet, compassie, humor, ... Indrukken die blijven nazinderen, de simpele opzet verhult een veelheid aan lagen die soms pas later doordringen. Heerlijke cinema die ons zin gaf om zelf films te maken.”


EN

Katrijn Geeraert & Lisa Matthys - Play! (2017, 19’)

‘Play!’ is a poetic ode to the free play of children. The work shows children playing freely in three different areas: a rural (Iceland), urban (Brussels) and conflict zone (Palestine). As a triptych this work investigates how children use the space they have and everything that is in it. From wide open nature over a densely populated neighbourhood to a 'temporary' refugee camp: how do they take over these places with their games? Could their games represent their daily reality? ‘Play!’ is not only a homage  but also a plea for more free play in our over structured society.

 

Katrijn Geeraert & Lisa Matthys on Ten (2002, 94’) by Abbas Kiarostami

“'Ten' was one of the first works that showed us that films don't need a classic form to keep one's attention from beginning to end. With a simple view on daily life Kiarostami succeeds in touching your heart and mind. You get into a car and by that, you go into the life of an Iranian woman, and when you get out of it one and a half hours later, you’ve seen  and experienced so much of what life is: emotion, indignation, beauty, ugliness, sadness, compassion, humour, … Impressions that stick with you because the basic setup of the film hides multiple layers that you often make sense of later on. Fantastic cinema that made us want to make films ourselves.”

View Event →
Feb
24
8:30 PM20:30

24/02 - 20U30 : Ria Pacquée - As Long As I See Birds Flying I Know I Am Alive (2015, 14’) + Camille Henrot - Le Songe de Poliphile (2011, 10’) + Camilo Restrepo - La Bouche (2017, 19’)

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

NL

Ria Pacquée - As Long As I See Birds Flying I Know I Am Alive (2015, 14’)

Ria Pacquée observeert op scherpzinnige wijze het publieke leven. In ‘As long as I see birds flying I know I am alive’ verzamelt ze opnames gemaakt in Parijs, Kathmandu, Athene, Istanbul, Brugge, New York, Varanasi en Antwerpen. Door beelden van het sacrale te confronteren met beelden van het wereldse, ondermijnt ze het antropologisch en wetenschappelijk potentieel van haar materiaal. Deze desoriënterende strategie wordt vaak gebruikt door Pacquée. Twee terugkerende elementen, wolken of afdrijvende rook en rondzwervende vogels, roepen een dromerige sfeer op waardoor zelfs de meest dagdagelijkse handelingen deel lijken uit te maken van een eeuwenoud ritueel.

 

Le Songe de Poliphile (2011, 11’) door Camille Henrot & La Bouche (2017, 19’) door Camilo Restrepo:

‘Le Songe de Poliphile’ concentreert zich op de verschillende technieken die worden gebruikt om angst te overwinnen, zoals pelgrimstochten, de productie van angstremmers en de extractie van slangengif. Camille Henrot maakt voor Visite een eenmalige uitzondering om haar werk buiten de tentoonstellingsruimte te vertonen. Pacquée’s tweede keuzefilm ‘La Bouche’ vertelt het verhaal van een man die te weten komt dat zijn dochter op brute wijze is vermoord door haar man. De tijd staat stil terwijl hij schippert tussen de behoefte aan troost en zijn drang naar wraak.


EN

Ria Pacquée - As Long As I See Birds Flying I Know I Am Alive (2015, 14’)

Ria Pacquée is a keen observer of public life. In ‘As long as I see birds flying I know I am alive’ she collects recordings made in Paris, Kathmandu, Athens, Istanbul, Bruges, New York, Varanasi and Antwerp. By juxtaposing images of the sacred with those of a very earthly nature she undercuts the anthropological, scientific potential of her material - a disorienting strategy often used by Pacquée. Two recurring elements, clouds of drifting smoke and prowling birds, evoke a dreamlike and looming atmosphere which makes even the most common gesture appear like being part of an age-old ritual.

 

Le Songe de Poliphile (2011, 11’) by Camille Henrot & La Bouche (2017, 19’) by Camilo Restrepo

‘Le Songe de Poliphile’  focuses on various techniques employed to conquer fear, such as pilgrimages to holy places, the production of anti-anxiety medication, and the extraction of snake venom. For Visite Film Festival Camille Henrot makes a one-time exception to show her work outside the exhibition room. Pacquée’s second choice the film ‘La Bouche’ tells the story of a man who learns that his daughter has been brutally murdered by her husband. Time stands still as he oscillates between the need for solace and his urge for revenge.

View Event →
Feb
23
8:30 PM20:30

23/02 - 20U30 : Fiona Tan - Ascent (2017, 80’) + Chris Marker - La Jetée (1962, 28’)

FOOD by Otark is SOLD OUT for this evening - Tickets for the film 20h30 are still available!

FOOD by Otark is SOLD OUT for this evening - Tickets for the film 20h30 are still available!

NL

Fiona Tan - Ascent (2017, 80’)

De meest gefotografeerde berg ter wereld, de Japanse Fuji, pronkt op de duizenden foto's die de basis vormen van de film 'Ascent'. We zien de berg vanuit talrijke perspectieven, gefotografeerd door oneindig veel verschillende camera's in de laatste 150 jaar. Op de dynamische soundtrack bij de montage van de foto's, weerklinken de stemmen van twee fictieve personages - Mary, een Engelse vrouw en Hiroshi, haar overleden Japanse partner. Mary ontvangt een pakket met brieven en een verzameling foto's van haar overleden man. Het verslag van zijn beklimming van de berg Fuji brengt een stroom aan beschouwingen op gang.
 

Fiona Tan over La Jetée (1962, 28’) door Chris Marker

“Terwijl ik aan ‘Ascent’ werkte, mijn tweede langspeelfilm, waren de twee bekendste films van Marker: ‘La Jetée’ en ‘Sans Soleil’ mijn belangrijkste pijlers. Aangemoedigd door de creativiteit en intelligentie van deze ongrijpbare maker, durfde ik een 80 minuten durende film te bedenken, te schrijven en te bewerken enkel gebruikmakend van stilstaande beelden. Net als in ‘La Jetée’ heb ik geprobeerd de relatie tussen film en fotografie in vraag te stellen en de rol die het visuele geheugen daarin speelt. ‘La Jetée’ is een film die bij elke bezichtiging beter wordt, en al wie geïnteresseerd is in kunst en film, moet deze film minstens één keer in zijn leven bekijken.”


EN

Fiona Tan - Ascent (2017, 80’)

The most photographed mountain in the world, the Japanese Fuji, struts on all of the thousands pictures used to construct the film 'Acent'. We see Mount Fuji from numerous perspectives, photographed by endless different cameras, in the last 150 years. On the dynamic soundtrack we hear the voices of two fictional characters - Mary, an English woman and Hiroshi, her deceased Japanese partner. Mary receives a package with letters and a collection of photos from her deceased husband. The account of his ascent of Mount Fuji, sets in motion a stream of reflections.

 

Fiona Tan on La Jetée (1962, 28’) by Chris Marker

“While I was working on Ascent, my second feature length film, Marker’s two most well-known films: ‘La Jetée’ and ‘Sans Soleil’ were my key cornerstones. Encouraged by this elusive maker’s creativity and intelligence, I dared to conceive, write and edit an 80 minute film using still images entirely. Similar to ‘La Jetée’, I endeavoured to question the relationship between film and photography and the role which visual memory plays. ‘La Jetée’ is a film which gets better with every viewing, and anyone interested in art and in film should see this film at least once in their lifetime.”

View Event →
Feb
22
8:30 PM20:30

22/02 - 20U30: John Smith - Hotel Diaries (2001-7, 82') + Peter Kubelka - Unsere Afrikareise (1966, 13’, 16mm)

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

FOOD by Otark 19h00 - FILM 20h30

NL

John Smith - Hotel Diaries (2001-7, 82’)

“Op 8 oktober 2001, een paar weken na de aanslagen van 11 september op het World Trade Center en twee dagen nadat de VS en Groot-Brittannië startten met de bombardementen in Afghanistan, was ik op het Cork Film Festival in Ierland. Toen ik ‘s avonds laat terugkeerde naar mijn hotelkamer, zette ik de televisie aan om de laatste nieuwsverslagen te bekijken. Omdat ik een bewegend beeld verwachtte, werd ik verrast door de stilstaande close-up van het gezicht van de man dat het scherm volledig vulde, bevroren in de tijd. Ik keek enkele minuten naar het scherm, maar er veranderde niets, de klok in de hoek van het scherm bleef stilstaan op 01u41. Wat was er aan de hand? Waarom bewoog het beeld niet? Bezorgd en verward haalde ik mijn videocamera boven en probeerde te verwoorden wat er in mijn hoofd omging. Op dat moment had ik nog geen idee dat deze spontane opname het begin zou zijn van een project dat me de komende zes jaar zou bezighouden.

'Hotel Diaries' is gemaakt over een periode van zes jaar in hotels in zes verschillende landen. De reeks brengt het 'War on Terror'-tijdperk van Bush en Blair in kaart via een reeks video-opnames die persoonlijke ervaringen verbindt met de aanhoudende conflicten in Afghanistan, Irak, Israël / Palestina. In deze films, die inspelen op geluk en toeval, gebruik ik de hotelkamer als een 'gevonden' filmset, waar de architectuur, inrichting en decoratie het middel worden waarmee mijn eigen kleine avonturen verbonden worden met belangrijke gebeurtenissen in de wereld.”

 

John Smith over Unsere Afrikareise (1966, 12’) by Peter Kubelka

“Telkens wanneer mij wordt gevraagd één enkele film te selecteren die mij heeft geïnspireerd, kijk ik terug, misschien onvermijdelijk, naar het werk dat ik voor het eerst zag in de vroege jaren zeventig, toen ik als jonge kunststudent begon met het maken van mijn eigen films. De afgelopen vijfenveertig jaar hebben veel film- en videowerken mij diep geraakt, maar op een andere manier dan die vroege, diepgewortelde eerste ervaringen met kunstenaarsfilms. Ik spreek hier natuurlijk over openbaringen, over het ontdekken van manieren van kijken en maken die voor mij volledig nieuw waren.

Aan het begin van 'Unsere Afrikareise' zien we een passagiersboot op een kronkelende Afrikaanse rivier navigeren. Een groep toeristen relaxt op het dek, terwijl de wind in hun haren waait, horen we gesprekken die zijn opgenomen op een andere locatie. Deze lome scène wordt plotseling onderbroken door het geluid van een geweerschot, precies op het moment dat de wind de hoed van één van de toeristen wegblaast. Toen ik Peter Kubelka's film voor het eerst zag, tijdens een schoolvertoning in 1972, werd ik ook weggeblazen. Het veranderde mijn idee over wat cinema kan en zou moeten zijn radicaal. 'Unsere Afrikareise' is een esthetisch hoogstandje en tegelijkertijd een vernietigende kritiek op de koloniale en oriëntalistische denkwijzen - mooi en lelijk, grappig en gruwelijk, representatief en abstract, dat allemaal tegelijk.”


EN

John Smith - Hotel Diaries (2001-7, 82’)

“On October 8th 2001, a few weeks after the September 11th attack on the World Trade Centre and two days after the USA and Britain started bombing Afghanistan, I was at the Cork Film Festival in Ireland. Returning to my hotel room late at night, I switched on the television, intending to catch up on the latest news. Expecting to see a moving image, I was surprised to discover that the close-up of a man’s face that filled the screen was completely still, frozen in time. I watched the screen for several minutes but nothing changed, and the clock in the corner of the screen remained stopped at 1.41. What was happening? Why wasn’t the image moving? Worried and confused, I picked up my video camera and attempted to talk about what was going on inside my head. I had no idea at the time that this spontaneous recording was the start of a project that would occupy me for the next six years.

Made over six years in the hotels of six different countries, ‘Hotel Diaries’ charts the 'War on Terror' era of Bush and Blair through a series of video recordings that relate personal experiences to the ongoing conflicts in Afghanistan, Iraq and Israel/Palestine. In these works, which play upon chance and coincidence, the hotel room is employed as a 'found' film set, where the architecture, furnishing and decoration become the means by which my own small adventures are linked to major world events.”

 

John Smith on Unsere Afrikareise (1966, 12’) by Peter Kubelka

“Whenever I am asked to select a single film that has inspired me, I find myself looking back, perhaps inevitably, to the work that I first saw in the early 1970s when, as a young art student, I started making my own films. Many film and video works have affected me deeply over the past forty-five years, but in a different way to those early, almost visceral, experiences of artists’ cinema. I’m talking of course about revelation, about discovering ways of looking and making that were entirely new to me.

At the start of ‘Unsere Afrikareise’ a passenger boat is seen meandering along an African river. A group of tourists relax on its deck, the wind in their hair, while voices recorded in another location can be heard conversing on the film’s soundtrack. This lazy scene is suddenly interrupted by the sound of a gunshot, at exactly the same moment as the wind blows away the hat of one of the tourists. When I watched Peter Kubelka’s film for the first time, at a college screening in 1972, I too was blown away. My sense of what cinema could and should be was radically altered, and I realised that documentary images and sounds could be subverted through editing to operate on numerous different levels. ‘Unsere Afrikareise’ is simultaneously an aesthetic tour de force and a damning critique of colonialist and orientalist mindsets – beautiful and ugly, funny and horrific, representational and abstract, all at the same time.”

View Event →
Feb
21
8:30 PM20:30

21/02 - 20U30: John Smith - Hotel Diaries (2001-7, 82') + Peter Kubelka - Unsere Afrikareise (1966, 13’, 16mm) - Opening in de Beursschouwburg

21 en 22 feb HOTEL-DIARIES-5-6-PYRAMIDS-SKUNK-20067-2.jpg

NL

John Smith - Hotel Diaries (2001-7, 82’)

“Op 8 oktober 2001, een paar weken na de aanslagen van 11 september op het World Trade Center en twee dagen nadat de VS en Groot-Brittannië startten met de bombardementen in Afghanistan, was ik op het Cork Film Festival in Ierland. Toen ik ‘s avonds laat terugkeerde naar mijn hotelkamer, zette ik de televisie aan om de laatste nieuwsverslagen te bekijken. Omdat ik een bewegend beeld verwachtte, werd ik verrast door de stilstaande close-up van het gezicht van de man dat het scherm volledig vulde, bevroren in de tijd. Ik keek enkele minuten naar het scherm, maar er veranderde niets, de klok in de hoek van het scherm bleef stilstaan op 01u41. Wat was er aan de hand? Waarom bewoog het beeld niet? Bezorgd en verward haalde ik mijn videocamera boven en probeerde te verwoorden wat er in mijn hoofd omging. Op dat moment had ik nog geen idee dat deze spontane opname het begin zou zijn van een project dat me de komende zes jaar zou bezighouden.

'Hotel Diaries' is gemaakt over een periode van zes jaar in hotels in zes verschillende landen. De reeks brengt het 'War on Terror'-tijdperk van Bush en Blair in kaart via een reeks video-opnames die persoonlijke ervaringen verbindt met de aanhoudende conflicten in Afghanistan, Irak, Israël / Palestina. In deze films, die inspelen op geluk en toeval, gebruik ik de hotelkamer als een 'gevonden' filmset, waar de architectuur, inrichting en decoratie het middel worden waarmee mijn eigen kleine avonturen verbonden worden met belangrijke gebeurtenissen in de wereld.”

 

John Smith over Unsere Afrikareise (1966, 12’) van Peter Kubelka

“Telkens wanneer mij wordt gevraagd één enkele film te selecteren die mij heeft geïnspireerd, kijk ik terug, misschien onvermijdelijk, naar het werk dat ik voor het eerst zag in de vroege jaren zeventig, toen ik als jonge kunststudent begon met het maken van mijn eigen films. De afgelopen vijfenveertig jaar hebben veel film- en videowerken mij diep geraakt, maar op een andere manier dan die vroege, diepgewortelde eerste ervaringen met kunstenaarsfilms. Ik spreek hier natuurlijk over openbaringen, over het ontdekken van manieren van kijken en maken die voor mij volledig nieuw waren.

Aan het begin van 'Unsere Afrikareise' zien we een passagiersboot op een kronkelende Afrikaanse rivier navigeren. Een groep toeristen relaxt op het dek, terwijl de wind in hun haren waait, horen we gesprekken die zijn opgenomen op een andere locatie. Deze lome scène wordt plotseling onderbroken door het geluid van een geweerschot, precies op het moment dat de wind de hoed van één van de toeristen wegblaast. Toen ik Peter Kubelka's film voor het eerst zag, tijdens een schoolvertoning in 1972, werd ik ook weggeblazen. Het veranderde mijn idee over wat cinema kan en zou moeten zijn radicaal. 'Unsere Afrikareise' is een esthetisch hoogstandje en tegelijkertijd een vernietigende kritiek op de koloniale en oriëntalistische denkwijzen - mooi en lelijk, grappig en gruwelijk, representatief en abstract, dat allemaal tegelijk.”


EN

John Smith - Hotel Diaries (2001-7, 82’)

“On October 8th 2001, a few weeks after the September 11th attack on the World Trade Centre and two days after the USA and Britain started bombing Afghanistan, I was at the Cork Film Festival in Ireland. Returning to my hotel room late at night, I switched on the television, intending to catch up on the latest news. Expecting to see a moving image, I was surprised to discover that the close-up of a man’s face that filled the screen was completely still, frozen in time. I watched the screen for several minutes but nothing changed, and the clock in the corner of the screen remained stopped at 1.41. What was happening? Why wasn’t the image moving? Worried and confused, I picked up my video camera and attempted to talk about what was going on inside my head. I had no idea at the time that this spontaneous recording was the start of a project that would occupy me for the next six years.

Made over six years in the hotels of six different countries, ‘Hotel Diaries’ charts the 'War on Terror' era of Bush and Blair through a series of video recordings that relate personal experiences to the ongoing conflicts in Afghanistan, Iraq and Israel/Palestine. In these works, which play upon chance and coincidence, the hotel room is employed as a 'found' film set, where the architecture, furnishing and decoration become the means by which my own small adventures are linked to major world events.”

 

John Smith on Unsere Afrikareise (1966, 12’) by Peter Kubelka

“Whenever I am asked to select a single film that has inspired me, I find myself looking back, perhaps inevitably, to the work that I first saw in the early 1970s when, as a young art student, I started making my own films. Many film and video works have affected me deeply over the past forty-five years, but in a different way to those early, almost visceral, experiences of artists’ cinema. I’m talking of course about revelation, about discovering ways of looking and making that were entirely new to me.

At the start of ‘Unsere Afrikareise’ a passenger boat is seen meandering along an African river. A group of tourists relax on its deck, the wind in their hair, while voices recorded in another location can be heard conversing on the film’s soundtrack. This lazy scene is suddenly interrupted by the sound of a gunshot, at exactly the same moment as the wind blows away the hat of one of the tourists. When I watched Peter Kubelka’s film for the first time, at a college screening in 1972, I too was blown away. My sense of what cinema could and should be was radically altered, and I realised that documentary images and sounds could be subverted through editing to operate on numerous different levels. ‘Unsere Afrikareise’ is simultaneously an aesthetic tour de force and a damning critique of colonialist and orientalist mindsets – beautiful and ugly, funny and horrific, representational and abstract, all at the same time.”

View Event →
Jan
11
8:30 PM20:30

Body Stuff | Kort Applaus

body.jpg

Dit kortfilmprogramma werd samengesteld door filmmaker en -programmator Eva van Tongeren. Zij programmeerde kortfilms van vrouwelijke filmmakers, binnen het thema van seksualiteit en lichamelijkheid.

Programma:

Johan Final II (2017, 2') - Linde De Nijs
Reluctantly Queer (2016, 8') - Akosua Adoma Owusu
Living Inside (1989, 5') en Me and Rubyfruit (1990, 5') - Sadie Benning
Sfumato (2017, 2') - Lisa Kerckx
Restless (2017, 4') - Jacinta Agten
Skin (2009, 13') - Elin Magnusson
Lick in the past (2015, 8') - Laure Prouvost

In samenwerking met Kaskcinema en in aanwezigheid van enkele filmmakers.

View Event →